ในเรื่องที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานนี้ เราจะตามตัวนกที่มีกำลังใจออกสำรวจโลกพิษณุกรรมของสวนสาธารณะ เมื่อมาเจอพันธุ์สัตว์ที่เป็นเพื่อน จะเรียนรู้คำศัพท์ใหม่ และรับประโยชน์จากการสร้างมิตรภาพและการเติบโตในระหว่างการเดินทาง เราจะร่วมกันเดินทางไปสู่การขบวนการน่าตื่นเต้นนี้ด้วยกันเอย!
เรื่องย่อ** – การประสบประชันเล็กน้อยที่สวนสาธารณะ
มันมีช่วงเช้าที่มีแสงแดดอย่างมาก แมวปีศาจมีจตุรัสใจที่จะไปตัวออกเดินทางไปที่สวนเพราะรักสวนใกล้บ้านของเธอ มันใส่ใส่กับสวนหลวงฟ้าสีฟ้าที่เธอชื่นชมมากที่และบรรทุกกับกระเป๋าสีชมพูที่เธอชื่นชอบ มันหลงใหลในดวงใจดีที่ออกเดินทางเลย
แม้ว่ามันจะเดินไปทางนั้น มันยังแน่ใจว่ามันสนใจดูดอกไม้สีสันที่มีอยู่ตามหน้าทางดีก็เพราะมันรู้สึกมีความยินดีมาก
ขณะที่มันมาถึงทางเข้าสวน มันเจอกับหนูกุหลาบที่กำลังที่ยายน้ำแดดอยู่ มันบอกคำถามว่า “สวัสดีหนูกุหลาบ คุณทำไมจะยายน้ำแดงนี้และยังอยู่ที่นี่นั่นหรือ” หนูกุหลาบตอบว่า “เพราะนี่เป็นฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นจึงรู้สึกสบายตายที่มายายน้ำแดง” หลังจากที่มันได้ยิน มันก็เห็นว่า “น่าจะเหมือนนี้ที่ฤดูใบไม้ร่วง”
หลังจากนั้น มันจะเดินไปต่อจนมาถึงบริเวณน้ำที่เป็นทะเลสาบ มันเห็นปลาสีสันที่เล่นน้ำที่น้ำทะเลสาบโดยง่ายและสบาย มันก็ทำนายว่า “ว่าวายดูว่าปลาเหล่านั้นน่าดูเลย” ขณะนั้น หนูนกหนึ่งตัวบินมาตั้งอยู่บนหลังมันและบอกว่า “สวัสดีมันมิมิ ผมคือองค์ปกป้องทะเลสาบของนี่ ผมจะช่วยเธอได้พบปะกับเพื่อนร่วมน้ำทะเลสาบ” หลังจากนั้น หนูนกนี้ก็พามันไปพบปะกับปลาที่อาศัยในน้ำทะเลสาบ
ต่อมา มันมาถึงสนามเล่นในสวนที่มันเห็นยานโลหะใหญ่ที่มีเด็กเล็กหลายคนบอกบนมัน มันอยากไปขึ้นยานโลหะแต่มันตัวมันสูงเกินไปไม่อาจขึ้นที่ที่นั่งของยานโลหะได้ ขณะนั้น เด็กชายหนุ่มหนึ่งเดินเข้ามาและมองมือว่าจะช่วยมันไปขึ้นยานโลหะและให้มันขึ้นเล่นกับมัน พวกเขาได้นั่งด้วยกันและสนุกดูทั้งทุกอย่างในสวน
ขณะที่มันเต็มไปด้วยความยินดี มันจะเดินกลับบ้านตอนเย็น มันมองย้อนหลังที่สวนที่มีความยินดีมากและรู้สึกมีความขอบคุณ มันรู้ว่าการที่มันไปตัวออกเดินทางนี้ได้ให้มันเรียนรู้อะไรมากเกี่ยวกับธรรมชาติและเพื่อนร่วมใจ มันก็กลับบ้านด้วยความสุขใจที่มาก
รายละเอียดบทบาท – เรื่องของนกขาว
ในจุดกลางสวนสาธารณะที่มีภูมิภาคที่มีชาติพันธุ์แตกต่างกันมากมาย มีนกขาวหนึ่งตัวที่มีปีกที่มีความงามอันยอดเยี่ยม นกนี้ชื่อว่า Willow ไม่เหมือนนกอื่นนัก เพราะเธอชื่นชอบการเดินทางและเรียนรู้ Willow มีหัวใจที่น่าสนใจและมีความอ่อนโยน ทำให้เธอมีเพื่อนมากมายในสัตว์อื่นในสวน วันหนึ่ง Willow ตัดสินใจเดินทางออกไปเพื่อประสบประทับที่ยิ่งใหญ่ มองหาประสบการณ์และบทเรียนใหม่ จากนั้นเธอยังมุ่งหน้าหาวิสามัญวิทยาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสวน การเดินทางของเธอเริ่มต้นด้วยความต้องการที่แสดงให้เห็นว่า “ฉันต้องการหาสถานที่ที่งามที่สุดในสวนนี้”
การเริ่มต้นการประสบประชาชน – การประสบครั้งแรกในสวน
วันเช้าที่มีแสงแดดระลอก หนูนกขาวตั้งอยู่ที่ทางเข้าของสวนสาธารณะ มองโลกอย่างตื่นตะลึงและตัดสินใจเริ่มต้นการประมงรบกวน โดยมุ่งหน้าเข้าสู่โลกที่มีความทรงจำลำบากอยู่แล้ว。ตอนแรก หนูนกขาวได้เผชิญกับหนูสัตว์ที่กำลังฝึกแรงแดดอย่างอย่างอิ่งอิ่ง และมันบอกด้วยเสียงที่อ่อนนุ่มว่า: “สวัสดีครับ หนูสัตว์ คุณเป็นผู้อยู่อาศัยในสวนนี้ไหม?”
หนูสัตว์ยิ้มและตอบว่า: “ใช่แล้ว ผมเป็นผู้อยู่อาศัยที่นี่ ยินดีต้อนรับคุณมาสวนของเรา! คุณชื่ออะไร?”
“ผมชื่อหนูนก ขาว หนูนกที่มาจากทางไกลๆ” หนูนกขาวบอกด้วยความเป็นหนุ่มหน้า.
หนูสัตว์เห็นว่าหนูนกขาวน่าประหลาดใจและบอกว่า: “คุณดูเป็นสิ่งที่พิเศษ มาจากที่ไหนมา?”
หนูนกขาวบอกเกี่ยวกับการเดินทางของตน: “ผมกำลังหาเพื่อนใหม่ และวันนี้ผมมาถึงสวนนี้ที่งดงามนี้. ผมหวังที่จะได้พบเพื่อนมากขึ้นในที่นี่.”
หนูสัตว์เสนอว่า: “เราจะได้เดินทางร่วมกันในสวนนี้ คุณจะได้ยินเรื่องราวของที่นี่จากผม.”
จึงมีหนูนกขาวและหนูสัตว์ที่เดินทางร่วมกันเป็นครั้งแรกในสวนสาธารณะของพวกเขา。พวกเขาผ่านเนินหญ้าที่เขียวสีเขียว และกระโดดข้ามแม่น้ำเล็ก จนมาถึงป่า. ที่นี่ พวกเขาได้เผชิญกับหนูหนูที่กำลังเล่นอยู่.
หนูหนูที่มีชื่อว่า หนูตุ๋น มองขึ้นมาเห็นพวกเขาและบอกว่า: “สวัสดีครับ ผมชื่อหนูตุ๋น. คุณมาสวนเล่นนี้ไหม?”
หนูนกขาวและหนูสัตว์ยืนยันว่าตนมาเล่นนี้. หนูตุ๋นและเล่าเรื่องของตน: “ผมมักมาเล่นที่นี่กับเพื่อนๆ ที่นี่มีที่เล่นที่น่าสนใจมากมาย.”
และเช่นนั้น หนูนกขาวได้พบเพื่อนมากขึ้นในสวนสาธารณะ. พวกเขาเดินทางร่วมกันเพื่อตกลงทุกมุมมุมของสวน พบทางเดินที่ซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ และดอกไม้ที่มีความงดงามที่เห็นได้เฉพาะในฤดูกาลที่เฉพาะเจาะจง.
หนูนกขาวได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับสวนสาธารณะในการประมงรบกวนนี้ และได้รับมรดกที่มีค่ายิ่งกว่านั้น คือเพื่อนที่แน่นๆ มันตระหนักว่าในที่ที่มีความรักและความอุ่นอุ้นนี้ ทุกคนมีเรื่องราวของตนเอง และการเชื่อมโยงระหว่างพวกเขาทำให้สวนนี้เป็นที่ที่ดีขึ้นมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ.
ยากลำบากและความท้าทาย – รับมือกับความท้าทายในป่า
ฝายกลางป่า นกเจอกับหลายความท้าทาย。ก่อนหน้านี้ มันเดินทางตายตาย ไม่ทราบทางไปที่ไหน นกเริ่มรู้สึกหวาดเห็ดและตัดสินใจไม่ทิ้งในทาง ที่มันหาทางกลับบ้าน
ทันทีที่นกได้ยินเสียง มันคิดว่าเป็นสัตว์ป่าในป่าที่ร้อง แต่ไม่นานมันก็พบว่านั่นเป็นเสียงน้ำตะลุง. นกตาบอนเสียงไปตามเสียง หวังว่าจะหาหลักฐานช่วยเหลือ
น้ำตะลุงที่สะอาด นกเห็นตัวเองเป็นรอยที่น้ำ. มันจำคำที่แม่เล่าให้ “ไม่ว่าจะเจอกับความท้าทายอะไร ต้องคงความเย็นชาติ.” นกหยิบเหว่ายออกมา ชาร์จแรงใจ และยืนกรานเดินต่อ
ไม่นานหลังจากนั้น นกเจอกับหนูสัตว์เล็กหนึ่ง หนูสัตว์ดูเหมือนว่าตื่นตระหนก เพราะมันถูกหมาจับตาเอาไป. นกตัดสินใจช่วยหนูสัตว์ และทั้งสองเดินทางหนีไปที่มีความปลอดภัย
ในระหว่างการหนี นกและหนูสัตว์เล็กเตือนกันเอง “เราไม่สามารถหยุดได้ ต้องเริ่มกันทำงานร่วมกัน.” ในที่สุด พวกมันก็สามารถหลบหนีไปจากหมา และหาพื้นที่ช่วยเว้นในช่องหนึ่ง
ในช่องนั้น นกและหนูสัตว์เล็กพักผ่อนชั่วคราว. นกบอกหนูสัตว์ “คุณหวาดไหม?” หนูสัตว์ตอบ “ใช่ แต่มีคุณอยู่นี้ ฉันไม่หวาดเห็ดอีก” นกรู้สึกร้อยก้อน มันรู้ว่าเมื่อมีกันเป็นทีม ไม่มีความท้าทายใดที่ไม่สามารถเอาชนะได้
หลังจากพักผ่อนแล้ว นกและหนูสัตว์เล็กตัดสินใจหาทางกลับบ้านร่วมกัน. พวกมันเดินตามทางของน้ำตะลุง และในที่สุดก็หาทางกลับบ้าน. เมื่อพวกมันกลับบ้าน แม่ของนกรู้สึกยินดีมาก และให้นกเอาไปกันเพื่อให้เห็นว่า “คุณมีกำลังแข็ง ฉันเป็นที่ยินดีต่อคุณ”
การออกเดินทางนี้ทำให้นกเรียนรู้มากมาย มันเข้าใจว่าความร่วมมือ กำลังใจและความเย็นชาติเป็นสิ่งสำคัญ. ตั้งแต่นั้นมา นกกลายเป็นนกที่มีกำลังใจและความมั่นใจมากยิ่งขึ้น มันรู้ว่าไม่ว่าจะเจอกับความท้าทายใดในอนาคต มันมีความสามารถที่จะเอาชนะได้
เพื่อนและการช่วยเหลือ** – ร่างของหงส์ขา سفیدได้พบเพื่อนใหม่
เช้าวันที่มีแดดอาทิตย์ระลอก หนูนกขาวบินเหนือสวนสาธารณะ มันบินผ่านหมอกหญ้าที่มีสีเขียวมอม และเห็นกลุ่มสัตว์เล็กๆ ที่กำลังวิ่งเร่งเล่นกันบนหมอกหญ้า ดูเหมือนว่าพวกมันจะมีความสุขมากเช่นนั้น
หนูนกขาวเห็นว่าพวกมันน่าสนใจ จึงบินมาอยู่ใกล้พวกมันและบอกว่า “คุณคือใครเท่าไหร่? ทำไมคุณจึงอยู่ที่นี่?” หนูนกขาวตอบว่า “ฉันคือหนูนกขาว ฉันอยากเข้าร่วมเล่นกับคุณทุกคน”
สัตว์เล็กๆ รู้สึกว่าหนูนกขาวเป็นสิ่งพิเศษ จึงเชิญมันเข้ามาเล่นด้วย พวกมันเล่นเกมหลอกซ่อนตัว หนูนกขาวเร็วๆ ก็กลายเป็นเพื่อนของพวกมัน ในเกมนี้ หนูนกขาวเรียนรู้ว่าจะต้องการเล่นและสื่อสารกับเพื่อนๆ พวกมันช่วยกันและร่วมกันเหนือกว่าความท้าทายที่มีอยู่
ไม่นานหลังจากนั้น หนูนกขาวพบว่ามีต้นไม้ที่ด้านอื่นของสวนมีเสียงประสานสัมพันธ์ที่น่าปลอดภัย มันตัดสินใจที่จะไปสำรวจเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น ในต้นไม้นั้น หนูนกขาวได้พบกับหนูนกที่ได้รับบาดเจ็บ หนูนกที่ไม่สามารถบินได้และดูเหมือนว่ามันจะน่าจับตามอง
หนูนกขาวจึงตัดสินใจที่จะช่วยหนูนกที่ได้รับบาดเจ็บ มันใช้ขนของตัวเองที่มีเป็นหลังเพื่อปกปิดแดดสำหรับหนูนกที่ได้รับบาดเจ็บ และใช้ปากเพื่อให้มันกินอาหารอย่างอ่อนๆ หนูนกที่ได้รับบาดเจ็บรู้สึกถึงความดีใจของหนูนกขาว และเริ่มกลับมีพลังใจ จนกระทั่งสามารถบินได้อีกครั้ง
ผ่านประสบการณ์นี้ หนูนกขาวเรียนรู้ว่าการช่วยเหลือคนอื่นนั้นเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด และมันได้รับมรดกที่มีค่าสำคัญที่เรียกว่า “เพื่อน” หนูนกขาวบินกลับมาอยู่ในสวนสาธารณะและเดินทางกับเพื่อนๆ พร้อมกัน และเล่นกันมากับความสุขมากมาก
กลับมาแล้ว และเดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัย** – นกขาวกลับบ้านได้โดยปลอดภัย
หลังจากเดินทางและอดทนกับการผจญภัยที่ยาวนานและเต็มไปด้วยความสุข หนูนกเล็กก็ได้กลับมาถึงบ้านของเขาที่เป็นป่าที่สงบและเงียบสันนิ่งนี้ ขนของเขาเล็กน้อยได้เคลื่อนไหวอย่างอ่อนๆ ในลม เหมือนกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวที่เขาเห็นได้ระหว่างทาง
“ได้มาก่อนหน้านี้น่ะ หนูนกเล็ก!” หนูสัตว์ลูกเขาหนึ่งพร้อมพ้นขึ้นบนต้นไม้ ใช้ตาของเขาที่มีขนสีหนาวตามดินมองไปที่หนูนกเล็ก
“ใช่น่ะ ฉันกลับมาแล้ว การเดินทางครั้งนี้ที่น่าทึ่งมากที่สุด!” หนูนกเล็กตอบกลับด้วยความยินดี และตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“มีอะไรน่าตื่นเต้นในการเดินทางของคุณหรือ?” หนูหมากหนึ่งตัวที่มีหูอ่อนๆ ส่งเสียงมายังหนูนกเล็ก ใช้หูของเขาที่อ่อนๆ ที่สุดเยียนฟัง
“อะใจเป็นแน่นแฟ้น! ฉันยังรู้สึกน่าทึ่งมาก!” หนูสัตว์ลูกเขาและหนูหมากทั้งสองที่น่าตื่นเต้น
ขณะนั้น ลมอ่อนๆ พัดผ่านมา ขนของหนูนกเล็กเคลื่อนไหวอย่างอ่อนๆ หนูนกเล็กรู้ว่าถึงแม้ว่าเขาได้กลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ความทะเยอทะยานของเขาในการผจญภัยจะไม่มีที่หยุดยั้ง หนูนกเล็กตัดสินใจว่าครั้งต่อไปของเขาจะมีความสุดยอดมากยิ่งกว่านี้ เพราะมีเพื่อนกำลังมาด้วย
จึงมีหนูนกเล็กและเพื่อนๆของเขาประชุมกันอยู่บนพื้นสนามแคบในป่า แบ่งปันเรื่องราวของตนเองและวางแผนการผจญภัยในอนาคต ขณะที่ดวงดาวออกมาเรียงราย หนูนกเล็กรู้สึกอ่อนไหวและเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เพราะเขารู้ว่าไม่ว่าจะไปที่ไหน บ้านจะมีในใจ เพื่อนก็คือทรัพย์สินที่ที่สำคัญที่สุด
